Siyasi partiler demokrasinin ana direğidir, sonuçta parlamento da, hükümet de onların içinden çıkar. Genelde ne kadar çok parti varsa o kadar güzeldir.
MaşAllah ülkemizde parti külfeti bulunmamaktadır.
Resmi palavralara fazlaca kaptıranlar Türklerin birinci meclisinin 23 Nisan 1920’de açılan meclis olduğunu sanır.
Orta Asya’daki “Kurultaylarımız” ve Osmanlıdaki “Divan-ı Hümayunlar” başta olmak üzere, meclis kavramı lisanımıza girdiğinde bizim hâlihazırda birkaç bin yıllık “istişare” geleneğimiz vardır.
Pek çoğumuz Osmanlı’da 20’den fazla parti olduğunu, isminde “sosyalist, komünist, iştirakiyün, amele, emekçi, çiftçi” üzere sözcükleri geçen on kadar partinin 1920’den evvel kurulduğunu bilmeyiz.
1876 seçimlerinde (evet genel seçimler) şimdi siyasi partiler kurulmamıştır lakin 1908 ve müteakip seçimler çok partilidir.
CHP 1923’te kurulduğunda Türkiye’nin oldukça bir demokrasi, meclis ve parti tecrübesi vardır. CHP Türkiye’ye demokrasiyi yahut parlamenter sistemi getiren parti olmadığı üzere, İstanbul meclisinin devamı olan birinci meclisten sonra, 2. Meclisten itibaren CHP tek parti alt yapısını hazırlamış ve Türkiye’de çok partili demokrasiye son vermiştir. 1946 “sopalı seçimlerine” kadar da tek parti diktasını sürdürmüştür. Yani 1923-46 ortası “Türk halkı şimdi çok partili sisteme hazır olmadığı için” değil, CHP diktasının canı o denli istediği için çok partili sisteme “geçilmemiştir” (aslında “geçilmemiş” değil, “dönülmemiştir”)
Seçim en az iki farklı şey ortasından yapılır, seçilecek ikinci bir şey yokken yapılan seçimlere demokrasilerde güldürü denir. Çağdaş devirde Türkler gerçek seçme ve seçilme hakkını 1950’de kazanmıştır. Türkiye’de ikinci bir parti olmadığı periyotta bayanlara seçme ve seçilme hakkı demek “kadınlara da CHP’yi seçme hakkı vermek” demektir. Ayrıyeten vaktin feministleri CHP’nin bir bayan kolu kurması için müracaatta bulunurlar lakin reddedilir.
Hedefim Türkiye’nin siyasi partiler tarihini özetlemek değil elbette. Lakin başından itibaren CHP’nin bildiğimiz manada bir “siyasi parti” olarak kurulmadığını görmek lazım. Siyasi bir parti bir program hazırlar ve halka kendini beğendirmeye çalışır. Meğer bizim CHP’ye halk beğendiremezsiniz. Zira CHP bir siyasi parti olarak değil, bir toplum mühendisliği projesi olarak kurulmuştur. Tam da bu nedenle çok partili sisteme geçildiği günden beri CHP’nin kimyası bozulmuştur. Halka kendini beğendirmek üzere temel bir misyonu bile kabullenememiştir. Vesayet sayesinde toplum üzerindeki tesirini darbeler aracılığı ile perde gerisinden sürdüren CHP, 2007 ve sonrasında vesayetin tesirinin büyük ölçüde geriletilmesi ile yeterlice bozulmuş ve topluma ayak uyduramaz hale gelmiştir.
Bugünkü CHP’nin “kuruluş ayarları” ile teması kalmamıştır, aslında kuruluşuna neden olan şartlar çoktan ortadan kalkmıştır. 1930’ların ilericisi, ilerleme mantığı içerisinde bugün gericidir. Ya da 1930’lardan beri bir arpa uzunluğu yol gitmediğimize inanmak gerekir ki, o da CHP projesinin büsbütün başarısız olduğu manasına gelir ve bu da yanlışsız değildir.
Günümüzde CHP bir gayya kuyusuna dönüşmüştür. “Kuruluş değerlerini” savunanlar akronik (zaman dışı) kalmış, toplumsal demokrasi de CHP’ye kısa bir Ecevit devri dışında hiç uğramamıştır.
Geçmişine baktığımızda bugün Kılıçdaroğlu’nun CHP’nin başında olması anlaşılır bir şey değildir. Kelamım ona “okumuşların”, “profesörlerin” partisini yöneten kişi vasat bir aydının bile çok çok gerisinde, siyasi manada birikimsiz, sığ bir kişiliktir. Sanki CHP’li bir profesör var mıdır ki Kılıçdaroğlu’nun söylediklerine hayran kalsın? Hatta bir ortamda görse oturup onunla muhabbet eder mi?
Pekala, CHP neden bu vasat altılığa mahkûm? Neden birikimli ve karizmatik bir başkana sahip olamıyor?
Kılıçdaroğlu nasıl geldi ve neden değiştirilemiyor?
Değiştirmek isteyenler kurultaya gitmek istedi, birtakım ayak oyunları ile imzalar geri çektirildi.
Bir buçuk yıldır da “erken seçim” safsataları ile partinin kurultaya gitmesi önleniyor.
Kılıçdaroğlu’nun yükselişi önlenemiyor
Tabanda karşılık bulan Belediye liderleri eleniyor, kamuoyu yoklamalarından onların dörtte biri kadar oy almayan Kılıçdaroğlu tek kalıyor.
Kılıçdaroğlu ise elektriği kesilmemiş konutta gaz lambası ile dolaşıyor, nüfusu iki buçuk milyondan biraz fazla Katar’a iki buçuk milyon koyun sattığımızı söyleyebiliyor ve hepsinden vahimi, popülaritesine yaklaşamadığı Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın ülkeden kaçacağı tezinde bulunuyor, hem de ABD’ye… Cumhurbaşkanının kendisine tekraren operasyon yapmış, sonunda darbe ve suikast düzenlemiş bir ülkeye kaçacağını söyleyerek kendi partisindekileri bile utandırıyor…
Kılıçdaroğlu’nun gündemi, halkın da, muhalefetin de gündemi ile çakışmıyor.
Kılıçdaroğlu ne yapmaya çalışıyor?
Hayatına olağan bir siyasi akım olarak değil de bir toplum mühendisliği projesi olarak başlayan CHP, neden bir türlü olağan bir siyasal partiye dönüşemiyor?
Neden hala toplum mühendisliği için, algı idaresi için “kullanılabiliyor”?
O denli yapılandırıldığı için mi?
@kalemciler
